تاثیر سرعت راه‌رفتن بر هم‌آهنگی بین‌سگمانی در سالمندان با و بدون سابقه زمین‌خوردن

Abstract

هدف:<br /> کسب دانش درباره هم‌آهنگی بین‌سگمانی حین شرایط چالش‌برانگیز راه‌رفتن، می‌تواند نگاه ما نسبت به چگونگی سازگاری سیستم عصبی مرکزی در کنترل راه‌رفتن انسان را عمیق‌تر نماید. این امر در جامعه رو به فزونی سالمندان که در معرض زمین خوردن های متعدد حین راه رفتن هستند، اهمیت ویژه‌ای می‌یابد. لذا، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر سرعت راه‌رفتن بر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم‌آهنگی درون‌اندامی در سالمندان با و بدون سابقه‌ی زمین‌خوردن بود.<br /> روش بررسی:<br /> 20 سالمند با سابقه‌ی زمین‌خوردن و 12 سالمند بدون سابقه‌ی زمین‌خوردن در این مطالعه مورد-شاهدی شرکت کردند. از ایشان خواسته شد که 3 تکلیف راه‌رفتن بر روی تردمیل شامل راه‌رفتن با سرعت‌های کند، دلخواه و تند را انجام دهند. مقادیر فاز انحراف (Deviation Phases; DP) و میانگین مطلق فاز نسبی (Mean Absolute Relative Phase; MARP)) که به‌ترتیب بیانگر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم‌آهنگی درون‌اندامی بودند برای هر یک از این شرایط محاسبه گردید.<br /> یافته­ ها:<br /> نتایج نشان دادند که اثر اصلی سرعت راه‌رفتن بر (DP) هم‌آهنگی بین‌سگمان‌های لگن-ران، ران-ساق و ساق-پا معنی‌دار بود. مقادیر (DP) در راه‌رفتن آهسته به‌طور معنی‌داری بیشتر از راه‌رفتن با سرعت‌های دلخواه و کند بود (0/01>p). همچنین اثر سرعت بر (MARP) هم‌آهنگی نیز در تمامی سگمان‌های مذکور معنی‌دار بوده و مقادیر آن برای روابط بین‌سگمانی ساق-پا و ران-ساق در سرعت کند به ‌طور قابل‌ ملاحظه‌ای بیشتر از سرعت تند راه‌رفتن بود (p<0/05).<br /> نتیجه­ گیری:<br /> مطالعه‌ی ما نشان داد که سابقه زمین‌خوردن و افزایش سرعت راه‌رفتن، تغییرپذیری هم‌آهنگی بین‌سگمانی را کاهش می‌دهند. به ‌علاوه سابقه زمین‌خوردن و راه‌رفتن سریع، دینامیک هم‌آهنگی را به‌سمت هم‌فازتر شدن سوق می‌دهند که گمان می‌شود ساز‌و‌کاری برای کاهش تلاش کنترلی توسط سیستم کنترل‌گر باشد.