روش اثبات مدعیات زبانى در فلسفه تحلیلى و علم اصول

Abstract

بى شک یکى از کارهاى شگفت انگیز انسان ارتباط زبانى1 است. تأمل در خصوص ارتباط زبانى پرسش هاى متعدد و مهمى برمى انگیزد که هدف از این مقاله تنها پاسخ به یکى از آنهاست. طرح پرسش اصلى ما در این مقاله مستلزم توجه به یک نکته است و آن این که انسان علاوه بر سخن گفتن, که بى تردید یکى از توانایى هاى اوست, سخن خود را نیز به اوصاف خاصى موصوف مى کند; براى مثال درباره عناصر و مؤلّفه هاى زبانى اى که هنگام سخن گفتن به کار مى بندیم, مى گوییم: (على آمد) یک (جمله) است, واژه (حسن), (اسم) است, گزاره (مثلث داراى سه ضلع است), گزاره اى (تحلیلى) است, دو واژه (انسان) و (بشر), (مترادف)اند. یا مثلاً جمله (على برو بیرون), (امر) است, جمله (هر انسانى فانى است), (عام) است و مانند اینها. این توصیف ها ماهیتاً از چه سنخى هستند؟ با چه روشى اثبات مى شوند؟ معیار درستى و نادرستى آنها چیست؟ آیا توصیف هاى یاد شده داده هاى تجربى اند که به روش تجربى اثبات مى شوند و یا این که به روش دیگرى باید اثبات شوند؟