توین بى و ابن‌خلدون

Abstract

آنجا که انتهاى پر سکوت شب تا بیکران بر بستر تنهایى دشت هاى ما لبخند مى زند و گله هاى خواب در ربوده ما با صداى تیز زنگوله هاى خود رو به روشنى خانه ره مى سپرند<br /> آنجا گوسپندان در گرماگرم چرا, گاه پرسه مى زنند و گاه, چرا را رها مى کنند.<br /> اما آن گونه که شنیده ام وه که چه شهرى بوده این سبزه زار <br /> شهرى بزرگ و غرقه در کامیابى قلب دیار ما.<br /> و حاکم آن نیز همواره با ملازمان و ندیمان چه در صلح و چه در جنگ به مشاوره مى نشسته است.<br /> (از اشعار رابرت براونینگ1)