حرکت حبی در آفرینش و رابطه آن با نَفَس رحمانی حق

Abstract

محبت مقامی الهی است. حق تعالی خود را به محبت وصف نموده و به صفت « ودود »خوانده است.<br />این از آن روست که او ابتدا به خود محبت ورزید، آنگاه دوست داشت که خود را در غیر مشاهده<br />کند، پس عالم را به صورت جمال خویش آفرید. به عالم نظر کرد و به آن محبت ورزید. پس<br />خدای تعالی عالم را تنها به صورت خود آفریده است و عالم تماماً زیباست و خدای سبحان هم، به<br />زیبایی و جمال محبت می ورزد. اگر عشق و محبت وجود نداشت، پروردگار ودود و مهربان هم<br />به اطلاق ذاتی خود در همة موجودات، چه علمی-غیبی و چه وجودی- « محبت » . شناخته نمی شد<br />شهادی، ساری است، زیرا که خداوند نخست به شئون ذاتی خود بر خود تجلی کرد و اعیان ثابته که<br />ماهیات اشیاء اند، در مرتبة علم متعین شدند و دوم اینکه منصبغ به احکام و آثار اعیان ثابته، در عین<br />ظاهر گشت و موجودات خارجی ظاهر شدند. یعنی هر چه ظاهر شده به محبت و عشق ظاهر شده<br />است. با توجه به اینکه نَفَس رحمانی حق عالم را پدیدار ساخت، اصل و اساس این نَفَس از محبت<br />است. خداوند از طریق نَفَس خود، عالم را پدید آورد تا شناخته شود، زیرا اگر شناخته نمی شد،<br />اسما و صفات الاهی متجلی نم یشدند و عالم و هستی در کَتم عدم باقی م یماند. بنابراین، همین<br />حب به شناخته شدن اسما و صفات حق، که از طریق نَفَس الاهی تحقق علمی و عینی یافت، دلیل<br />خلقت و آفرینش عالم است.