واکنش ژنوتیپ های مختلف چغندرقند به تنش های کم آبیاری

Abstract

<br /><strong><strong>به منظور بررسی جنبه‎های فیزیولوژیکی تنش کم آبی بر صفات مهم 14 ژنوتیپ چغندرقند آزمایش دو ساله در سال‎های 1388 و 1389 به صورت کرت‎های خرد شده در قالب طرح بلو ک‎های کامل تصادفی در چهار تکرار در مؤسسه تحقیقات اصلاح و تهیه بذر چغندرقند در کمالشهر کرج اجرا شد. سطوح آبیاری در این آزمایش در دو سطح (S1: آبیاری نرمال پس از 80 میلی‎متر تبخیر از طشتک کلاس A و S2: تنش کم آبی پس از 180 میلی‎متر تبخیر از طشتک کلاس A) بودند که از طریق تغییر در دور آبیاری اعمال شدند. آبیاری از زمان کشت تا استقرار کامل گیاه (مرحله شش تا هشت برگی) برای کلیه تیمارها مشابه و از این مرحله به بعد بر اساس میزان تبخیر از طشتک تبخیر کلاس A برای هر تیمار انجام شد. بیشترین عملکرد ریشه به ژنوتیپ‎های SBSIDR-5 ، SBSIDR-8 و SBSIDR-14 و کمترین میزان به ژنوتیپ SBSIDR-2 تعلق داشت، هرچند که تمامی ژنوتیپ‎ها در یک گروه آماری قرار گرفتند. هم‎چنین اثرات سال بر میزان پتاسیم و سدیم ریشه معنی‎دار شد. سدیم در ژنوتیپ‎های 5، 1 و 7 در کمترین میزان خود قرار داشت و ژنوتیپ 4 از بالاترین میزان برخوردار بود. ژنوتیپ 4 از لحاظ سدیم نسبت به ژنوتیپ‎های 1، 5، 6، 7، 9 و 10 در گروه آماری متفاوت قرار گرفت. بالاترین میزان درصد قند خالص در تیمار 9 و کمترین میزان صفت به ژنوتیپ 11 تعلق داشت اما تمامی ژنوتیپ‎ها در یک گروه آماری قرار داشتند. بیشترین عملکرد قندخالص به ژنوتیپ 5 و کمترین میزان آن به ژنوتیپ 11 اختصاص داشت، هرچند تمامی ژنوتیپ‎ها در یک گروه آماری قرار گرفتند.</strong></strong>