نقش تعلل ورزی، خود تنظیم گری و باورهای فراشناختی در پیش بینی ناگویی خلقی دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه

Abstract

هدف پژوهش حاضر نقش تعلل ورزی، خود تنظیم گری و باورهای فراشناختی در پیش بینی ناگویی خلقی<br />دانش آموزان دختر دوره متوسطه بود. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعهی آماری این پژوهش را<br />91 تشکیل میدهد. آزمودنی های - کلیه ی دانش آموزان دختر دوره ی متوسطه ی شهر مشکین شهر در سال تحصیلی 92<br />پژوهش شامل 120 نفر از دانش آموزان دختر شهر مشکین شهر بود که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحل های<br />از بین مدارس این شهر انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تعلل ورزی دانش آموزان، مقیاس<br />خودتنظیم گری، مقیاس باورهای فراشناختی و مقیاس ناگویی خلقی استفاده شد. یافته ها به روش آماری ضریب<br />همبستگی پیرسون، رگرسیون چند متغیری و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان<br />همچنین ارتباط مثبت .(P<0/ داد که ارتباط منفی و معناداری بین خود تنظیم گری و ناگویی خلقی وجود دارد ( 001<br />به عبارتی 66 درصد از ناگویی .(P<0/ و معناداری بین فراشناخت و تعلل ورزی با ناگویی خلقی وجود دارد( 001<br />خلقی از طریق تعلل ورزی و باورهای فراشناختی تبیین میشود. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که تعلل ورزی و باورهای<br />فراشناختی به واسطه خود تنظی مگری بر نارسایی هیجانی تأثیر می گذارد. دانش آموزان با خود تنظیم گری بالا که<br />راهبردهای شناختی و فراشناختی بیشتری استفاده می کردند تعلل ورزی و ناگویی خلقی پایینتری داشتند و در نتیجه<br />پیشرفت تحصیلی آنها بیشتر بود