اثربخشی آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری دختران نوجوان شاهد و ایثارگر

Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری فرزندان نوجوان دختر شاهد و ایثارگر شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی و جامعه آماری دربرگیرنده فرزندان شاهد و ایثارگر 16ـ13 سالۀ شهر اصفهان بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب گردیدند. بدین ترتیب که از نواحی پنجگانۀ آموزش و پرورش، ناحیۀ پنج و از 26 دبیرستان دخترانۀ این ناحیه 26 فرزند شاهد و ایثارگر به‌صورت تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش پرسشنامه جمعیت‌شناختی و پرسشنامه توانایی‌ها و مشکلات SDQ بود. یافته‌ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری ( MANCOVA ) و با نرم‌افزار SPSS 16 تحلیل شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که در مرحله پس‌آزمون و پیگیری (پس از 4 ماه) به ترتیب میانگین نمرات توانایی در گروه آزمایش به شکل معناداری بیش از گروه گواه ( 021/0 > P ) و ( 003/0 > P ) و میانگین نمرات مشکلات رفتاری در گروه آزمایش به شکل معناداری کمتر از گروه گواه می‌باشد ( 001/0 > P ) و ( 00 4 /0 > P ) . این پژوهش بیانگر اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر بهبود میزان توانایی و کاهش مشکلات فرزندان دختران نوجوان شاهد و ایثارگر بوده است.