بررسی آداب و رسوم سوگواری در شاهنامه فردوسی و مقایسه آن با آداب مذکور در بین اقوام لر بختیاری و لر کوچک

Abstract

در فرهنگ سنتی ما همواره مراسم آیینی و اسطوره‌ای با مفاهیم متنوع برگزار شده‌اند. سوگواری از اعمالی است که دنباله‌رو آیین کهن و بازتاب اساطیر کهن ایران است. این آیین در شاهنامه به صورت گسترده در میان داستان‌های شورانگیز بیان شده است. به دنبال کشته شدن و یا مرگ شخصیتی در شاهنامه ناله و خروش و نوحه‌سرایی به شکلی جانسوز بیان می‌شود. همچنین دیگر اعمال سوگواری از جامه دریدن و نگونسار کردن کوس و تبیره تا آتش برسرریختن و گنج و کاخ را به آتش کشیدن و ... همچنین آداب مربوط به تدفین و خاکسپاری به طور کامل نشان داده شده است. سوال‌های اساسی در این مقاله آن است که چه همانندی و ناهمانندی‌هایی بین روایات داستانی شاهنامه و واقعیت‌های تاریخی درباره آیین‌های سوگ نزد اقوام کهن و باسابقه ایرانی بختیاری‌ها وجود دارد. نتیجه این تحقیق بیان مشابهت این سنت‌ها و مراسمی است که با ارایه شواهد در این دو فضا رخ می‌دهد.