پژوهشی فلسفی-کلامى درباره وحیانیت الفاظ قرآن کریم

Abstract

یکى از موضوعاتى که به لحاظ قرآن‌شناختى از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و مى‏توان گفت در زمان ما به‌صورت مسأله‌ای کلامى یا شبه‌کلامى مطرح شده است، موضوع «وحیانى بودن الفاظ و عبارات <em>قرآن</em>» است. این ادعا که تمامى الفاظ <em>قرآن کریم</em> اعم از حروف و کلمات عیناً وحى الهى است، مى‏بایست در قالبى علمى و استدلالى مطرح گردد. مقاله‌ی حاضر ضمن یادآورى گفته‏هاى تعدادى از متکلمین و حکماى اسلامى و دیگر اندیشمندان دینى و با استناد به برخى ادله عقلى، نقلى و به‌طور مشخص با استدلال بر شمار فراوانی از آیات قرآنى، در صدد اثبات این مطلب است، مدعایی که ناظر به یکی از اساسی‌ترین معتقدات اسلامی بوده و حائز اهمیت ویژه می‌باشد. گونه‌شناختی تلفیقی عقلی- نقلی و قرآنی و این‌که جایگاه لفظ در این بینش چگونه است، نگاه حاضر را فراتر از نگاه تعبّدگرایانه‌ی صرف به <em>قرآن</em> نموده است، بنابراین، این مقاله، پژوهشى است فلسفى - کلامى در حوزه‌ی وحى الهى و قرآن‌پژوهى که بر ادعاى وحیانى بودن الفاظ <em>قرآن</em> علاوه بر معانى آن، پافشارى دارد.