روند توسعة فناوری سامانة پیشرانش در حامل‌های فضایی

Abstract

هدف از ارائة این مقاله، آشنایی با فاز توسعة فناوری (مدرن­سازی یا مدیریت فناوری) در سامانه­های فضایی و بررسی روند توسعة سامانة پیشرانش سوخت مایع در حامل­های فضایی است. برای این منظور، ضمن معرفی انواع فناوری­ها در دو حوزة سامانه­های پیشرانش و حامل‌های فضایی، روند توسعة سامانه­های پیشرانش و اهداف آن نیز ارائه می­شود. در این بررسی، روند اکتساب و توسعة فناوری در تمامی سامانه­های پیشرانش سوخت مایع، به‌گونه‌ای است که از فناوری سوخت کروسین و اکسیدکننده اسیدنیتریک شروع می­شود و با طی گام‌هایی از جمله اکتساب فناوری سوخت­های هیدرازینی (دی متیل هیدرازین نامتقارن) و اکسیدکننده تتراکسید نیتروژن، حرکت به سمت سوخت کروسین و اکسیژن مایع، سرانجام به هیدروژن مایع و اکسیژن مایع می‌رسد. دلیل این سیر تحول فناوری­ها را می­توان در افزایش کارآیی (از نظر افزایش عمر، قابلیت اطمینان، به‌کارگیری محفظه­های رانش ارزان ­قیمت و کاهش تعداد مؤلفه­های پیشرانش در حامل­های فضایی یک‌بار مصرف) و کاهش هزینه (در دو رویکرد توسعة حامل­های فضایی یک‌بار مصرف و چند‌بار مصرف) یافت.