چالش های نگرشی اعضای هیئت علمی در آموزش الکترونیکی

Abstract

هدف از انجام این پژوهش بررسی نگرش اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها نسبت به آموزش مجازی (الکترونیکی) که به روش سنتی، روش مجازی و هر دو روش صورت می‌گیرد، می‌باشد. روش تحقیق این مطالعه از نوع علی- مقایسه‌ای است. جامعه آماری تحقیق نیز شامل استادان شاغل به کار در دانشکده های فنی و علوم پایه دانشگاه‌های شهر تهران می‌باشد. روش نمونه گیری، به صورت تصادفی طبقه‌ای نسبتی است. ابزار به کار رفته در این پژوهش شامل پرسشنامه نگرش اعضای هیئت علمی نسبت به آموزش الکترونیک می‌باشد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش تحلیل و اریانس چند متغیری استفاده گردیده است. نتایج، حاکی از آن است که: 1- عامل کاهش تعامل بین استاد و دانشجو در اعضای هیئت علمی که به روش سنتی آموزش می‌دهند از گروهی که به هر دو روش تدریس می‌کنند، بیشتر است. 2- عامل توسعه مهارت در آموزش مجازی در اعضای هیئت علمی که به روش مجازی و هر دو روش تدریس می‌کنند، کمتر است. 3- آگاهی به آموزش مجازی در اعضای هیئت علمی که به روش سنتی تدریس می‌کنند از گروهی که به هر دو روش آموزش می‌دهند، کمتر است. به طور کلی، به نظر می‌رسد افرادی که در زمینه آموزش مجازی آگاهی دارند، توسعه مهارت، عامل گرایش آنها به آموزش مجازی است. در حالی که افرادی که در باره آموزش مجازی آگاهی ندارند به دلیل نوع تعامل در این شیوه و همچنین عدم آگاهی نسبت به این آموزش به آن گرایش نشان نمی‌دهند.