میزان آلودگی و ضایعات آسیب شناسی برخی عقده های لنفاوی ناشی از نوچه لینگواتولا سراتا در گوسفندان کشتار شده در شهرکرد

Abstract

مقدمه و هدف: لینگواتولوز یک بیماری مشترک با انتشار جهانی می باشد. فرم بالغ انگل عامل این بیماری، در بینی و مجاری هوائی سگ سانان به عنوان میزبان نهائی دیده می شود در حالی که مراحل نابالغ آن در عقده‌های لنفاوی مزانتر میزبانان واسط علفخوار مشاهده می‌شود. مواد و روش کار: در طی زمستان 90 و بهار 91 با مراجعه به کشتارگاه شهرکرد، 200 رأس گوسفند به شکل تصادفی مورد مطالعه قرار گرفت. عقده‌های لنفاوی مدیاستن و مزانتر گوسفندان کشتار شده جمع آوری شد و در آنها برش‌ های متعدد ایجاد کرده و در نرمال سالین (9/0%) غوطه ور گردید تا نوچه ها از بافت خارج شوند. بعد از بررسی ماکروسکوپی عقده های لنفاوی مدیاستن و مزانتر، جهت مطالعه هیستوپاتولوژی، از ضایعات آنها نمونه برداری شد و اسلایدهای آسیب شناسی به روش متداول پارافین و رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین تهیه شدند. نتایج و بحث: در مجموع از 200 لاشه گوسفند مورد مطالعه قرار گرفته در 28 لاشه (14%) نوچه لینگواتولا سراتا دیده شد. در ناحیه قدامی نوچه چهار قلاب وجود داشت و تمام طول بدن آن از بندهایی تشکیل شده بود که در لبه خلفی این بندها یک ردیف زوائد خار مانند وجود داشت. میزان آلودگی عقده‌های لنفاوی مزانتریک (9%) بیشتر از عقده‌های لنفاوی مدیاستن (5/4%) بود. میزان آلودگی به نوچه لینگواتولا سراتا در جنس ماده (27/15%) و در جنس نر (28/13%) بود. در بررسی ماکروسکوپی عقده‌های لنفاوی مزانتر و مدیاستنال مبتلا به نوچه Linguatula serrata، ضایعات مختلفی مشاهده شد که شامل پرخونی، خون ریزی، ادم شدید، تورم و نرم شدن عقده‌های لنفاوی، تغییر رنگ عقده‌ها به سبز تیره و کانون‌های نکروز کازئوز و کلسیفیکاسیون می‌باشد. در بررسی میکروسکوپی مقاطع نوچه Linguatulla serata در یک فضای کیستی مشاهده شد که در برخی عقده‌های لنفاوی فیبروز خفیف در مجاورت نوچه انگل وجود داشت. براساس نتایج مطالعه حاضر مشخص می‌گردد که گوسفند می‌تواند یک نقش مهم در آلودگی میزبانان نهائی و انسان به این انگل در این منطقه داشته باشد. ضایعات ماکروسکوپی و میکروسکوپی عقده های لنفاوی مبتلا به استثناء حضور نوچه لینگواتولا سراتا ضایعات عمومی و غیر اختصاصی بوده در تشخیص بیماری لینگواتولوز احشایی از اهمیت کمتری برخوردار می‌باشد و برای این بیماری ضایعات پاتوگونومیک محسوب نمی‌گردد.