اثر بخشی آموزش بخشایشگری بر افزایش عواطف مثبت و همدلی زنان مطلقه تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول

Abstract

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر‌بخشی آموزش بخشایش‌گری بر افزایش عواطف مثبت و همدلی زنان مطلقۀ تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول در سال 1392 بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و کاربردی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون به‌همراه گروه کنترل و پیگیری بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل 67 نفر از زنان مطلقه تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول بود که از بین آن‌ها، نمونه‌ای مشتمل بر 30 نفر با شیوۀ نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب، سپس آن‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره جایگزین شدند و مداخلۀ آموزشی به مدت 6 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه، هفته‌ای یک‌بار برای گروه آزمایش اجرا شد. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه‌های انگیزه‌های بین فردی مرتبط با آسیب (1998)، عواطف مثبت و منفی (1988)، صفت همدلی باتسون (1997) بود؛ هر دو گروه از شرکت‌کنندگان، قبل و بعد از مداخله و در دورۀ پیگیری به آن‌ها پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و t همبسته و نرم افزار SPSS 22 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش بخشایش‌گری بر انگیزه‌های بین فردی مرتبط با آسیب و مؤلّفه‌های آن (اجتناب و دوری‌ انتقام) عواطف مثبت و منفی و همدلی تأثیر مثبت معناداری داشته است.‌ لذا آموزش بخشایش‌گری، رویکردی مفید و مناسب برای کاهش رنج‌های عاطفی و مشکلات برخاسته از طلاق زنان است.