نقش تمایز خود و سبک‌های دلبستگی در پیش بینی صمیمیت زناشویی

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تمایز یافتگی و سبک‌های دلبستگی در پیش بینی صمیمیت زناشویی زوج‌ها متأهل شهر زنجان انجام شد. روش پژوهش همبستگی بود. تمامی زوج‌های متأهل ساکن شهر زنجان در سال 1397 جامعه آماری پژوهش حاضر را تشکیل دادند. نمونه نهایی شامل 278 نفر بود که به روش نمونه گیری خوشه‌ای مرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش مقیاس صمیمیت زناشویی باگاروزی (2001)، پرسشنامه تمایز یافتگی اسکورون(2000) و پرسشنامه سبک‌های دلبستگی دلبستگی هازن و شیور (1995) بودند. تجزیه و تحلیل با استفاده از رگرسیون چند متغیره به روش گام به گام انجام شد. نتایج نشان داد که که یافتگی و ابعاد آن توان پیش بینی صمیمیت زناشویی را ندارند. از بین سبک‌های دلبستگی، فقط سبک دلبستگی اجتنابی توانست صمیمیت زناشویی را پیش بینی کند (02/0R2=). از یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان در راستای تدوین و اجرای برنامه‌های آموزشی و درمانی به منظور افزایش صمیمیت زناشویی زوج‌ها استفاده کرد.<br />واژگان کلیدی: تمایز خود، سبک‌های دلبستگی، صمیمیت زناشویی، زوج‌های متأهل<br /> The purpose of this study was to investigate the role of self-differentiationand attachment styles in the prediction of marital intimacy in Zanjan city couples. The research method was correlation. All married couples living in Zanjan city in 2018 formed the statistical population of this study. The final sample consisted of 278 people selected by stepwise cluster sampling. The instruments of the Bagarozzi intimacy scale (2001), self-differentiated R-DSI revised questionnaire, Hazan and Shaver (1995), attachment style questionnaire. Data was analyzed by using p Stepwise multiple regression. The results showed that the outcomes and dimensions of it can not predict marital intimacy. Among attachment styles, only the avoidant attachment style could predict marital intimacy (R² = 0.02). The findings of this study can be used to develop and implement educational and therapeutic programs in order to increase marital intimacy of couples.<br /> <strong> </strong>