عوامل مؤثر در تعاملات اجتماعی زنان در فضاهای شهری ‏ نمونه موردی: پیاده گذر شهریار کوی ولی عصر(ع) شهرتبریز ‏ ‏ ‏

Abstract

فضاهای شهری، به عنوان تجلی­گاه کالبد شهری، باید نیازهای اجتماعی شهروندان را برآورده سازد. ابهام در تعریف نقش عابر پیاده در شهرسازی امروز، موجب محدود شدن عرصه تعاملات شهروندی خصوصا زنان شده است. بنابراین معیارهای زنان در طراحی و ضرورت حضور زنان در فضاهای شهری برای رفع نیازهای اجتماعی، باید مورد توجه خاص قرار گیرد. پیاده­گذرها بالاترین نقش اجتماعی را در فضای شهری دارند که زمینه­ساز تعاملات اجتماعی است. این پژوهش به روش روانشناسی بوم­شناختی و پیمایشی در جستجوی معیارهای کالبدی و معنایی پیاده­گذر شهریار ولی­عصر(ع) تبریز به منظور فراهم نمودن زمینه تعاملات اجتماعی زنان است. با بررسی آرای نظریه­پردازان و بهره­گیری از مطالعات میدانی و مصاحبه از طریق پرسشنامه با روش نمونه­گیری تصادفی بر روی 200 نفر از زنان مراجعه کننده به پیاده­گذر مذکور به بررسی علل و موانع حضور زنان در فضای شهری و معیارهای آن برای برقراری روابط اجتماعی زنان می­پردازد. یافته­ها، حاکی از عدم برخورداری زنان به عنوان مخاطب پیاده­رو از منزلت­های روحی و جسمی شایسته است. مشارکت زنان در نحوه ساماندهی، تغییر و تحول فضا می­تواند به تسری حس امنیت و آسایش روحی در کالبد فضا کمک کرده و احساس تعلق به مکان در پیاده گذرهای شهری را، برای ایجاد تعاملات اجتماعی زنان تقویت کند.