تأثیر کاربرد پلیمر سوپر‌جاذب بر برخی خصوصیات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گندم تحت شرایط قطع آبیاری

Abstract

به­منظور بررسی اثر کاربرد پلیمر سوپر­جاذب بر برخی خصوصیات فیزیولوژیکی و بیو­شیمیایی گندم تحت شرایط قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد، آزمایشی در سال 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامیـن صورت پذیرفت. این تحقیق به­صورت کرت خرد شده (اسپلیت پلات) در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. عامل آبیاری (I) به­عنوان عامل اصلی در چهار سطح، I₁: آبیاری مطابق عرف منطقه (شاهد، بدون تنش)، I₂:قطع آبیاری در مرحلـه ساقه­دهی، I₃:قطع آبیاری در مرحله گل­دهی و I₄:قطع آبیاری در مرحله گل­دهی و پر شدن دانه و عامل فرعی شامل کاربرد پلیمر سوپر­جاذب (S) در سه سطـح، S₁: بدون کاربرد پلیمر سوپر­جاذب، S₂:کاربرد پلیمر سوپر­جاذب به­میزان 20 کیلو­گرم در هکتار و S3:کاربرد پلیمر سوپر­جاذب به­میزان 40 کیلو­گرم در هکتار می­باشد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که توقف آبیاری در مراحل مختلف رشد میزان عملکرد دانه، درصد کربوهیدرات دانه، محتوای کلروفیل کل و هورمون جیبرلین را کاهش داد در­حالی­که درصد پروتئین دانه، آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز و مالون دی آلدئید را افزایش داد. کاربرد پلیمر سوپر جاذب تحت شرایط قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد از طریق بهبود اثر تنش سبب افزایش میزان عملکرد دانه گردید. به­طور­کلی نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که کاربرد پلیمر­های سوپر­جاذب توانست سبب بهبود شرایط رشد گیاه تحت شرایط تنش خشکی شود. این بررسی نشان داد که پلیمر سوپر­جاذب قادر است تا اثرات مخرب قطع آبیاری را از طریق جذب و نگهداری آب کاهش دهد و از سوی دیگر از طریق کاهش نیاز آبی گیاه سبب افزایش عملکرد و اجزای عملکرد گندم گردد. بنابراین استفاده از این مواد را از لحاظ اقتصادی قابل قبول است.