کارکردهای روایی در شعر طاهره صفّارزاده بر اساس نظریّۀ روایت‌شناسی بارت

Abstract

اعتباربخشی به واقعیّت و استغراق در عینیّت، با همۀ خصوصیّات فیزیکی و باطنی آن – که با نیما آغاز شده بود – در ادامۀ حرکت شعر نو، تأثیر به­سزایی بر جای ­گذاشت و شاعر امروز دریافت که روایت می­تواند اجزای ناهمساز را در کلّیتی معنادار گردآورد و امکان نظام­بخشی به عناصر پراکنده را به دست دهد و زمان تقویمی را به زمان هستی­شناسانه بدل کند. در این مقاله، بر اساس روش کتابخانه­ای و تحلیل محتوا و مقایسه، اشعار طاهره صفّارزاده، با توجّه به نظریّۀ رولان بارت، از دیدگاه ساختارگرایی بررسی می­شود و کارکردهای روایی، در این اشعار مورد تجزیه و تحلیل قرار می­گیرد. مسائلی که در این پژوهش مطرح می­شوند عبارت‌اند از: میزان گرایش این شاعر به بیان روایی، بروز اندیشه و ارتباط منطقی و حرکت سیاّل شاعر، میان روایت و جامعه، ایجاد ارتباط میان اندیشه و روایت و ایجاد حرکت در ذهن مخاطب با تکیه بر اصل دینامیک بودن روایت، تجانس و ارتباط نگرش و زبان شاعر با نوع زندگی زنانه، و جهت خاصّ روایت در اشعار.