تاثیر تمرینات پیلاتس و نوروفیدبک بر اختلالات تعادلی و شناختی بیماران سکته مغزی مزمن

Abstract

مقدمه و اهداف بیماران پس از ابتلا به سکته مغزی بر حسب شدت درگیری مغزی دچار ناتوانی­های زیادی می­شوند همه این مشکلات اشاره شده به کاهش اعتماد به نفس، عدم تمایل به راه رفتن، افسردگی و زوال ذهنی منجر می­شود. استفاده از روش­های درمانی مناسب برای بهبود کنترل وضعی بیماران مبتلا به CVA ضروری است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس و نوروفیدبک بر اختلالات تعادلی و شناختی بیماران سکته­مغزی مزمن بود. مواد و روش­ها این مطالعه به صورت طرح تک آزمودنی[1] بر روی 6 بیمار با میانگین سنی 2±60 انجام شد که بطور تصادفی به سه گروه درمانی (پیلاتس، نوروفیدبک و کنترل) تقسیم شدند. قبل از شروع تمرینات بیماران توسط آزمون تعادلی برگ و تستMMSE مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه نخست، تمرینات پیلاتس را به مدت 16 جلسه یک ساعته به صورت یک روز درمیان دریافت کردند. تمرینات گروه نوروفیدبک نیز 16 جلسه نیم ساعته یک روز درمیان روی پروتکل تعادلی o1 و o2 بعمل انجامید. آزمودنی­های گروه کنترل نیز فقط تمرینات فیزیوتراپی خود را به صورت روتین دریافت ­کردند.در طی فاز درمان ، آزمودنی ها در جلسات چهارم و هشتم توسط همان آزمون­ها ارزیابی ­شدند و پس آزمون پس از اتمام دوره درمان بعمل آمد. برای بررسی فرضیه های تحقیق از روش­ آماری استنباطی d کوهن و تحلیل واریانس دوطرفه آمیخته (درون گروهی و بین گروهی) استفاده شد یافته­ها یافته­ها نشان داد که میزان بهبودی اختلال تعادلی هم در گروه پیلاتس و هم نوروفیدبک نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. از طرفی میزان بهبودی اختلال شناختی تنها در گروه پیلاتس معنی­دار بود. همچنین بین میزان بهبودی اختلالات بیماران در دو گروه تجربی تفاوت معنی­داری وجود نداشت. نتیجه­گیری طبق نتایج این تحقیق تمرینات پیلاتس و نوروفیدبک با تاثیر مثبتی که روی مشکلات بیماران سکته مغزی دارد، می­تواند در توانبخشی به عنوان یک برنامه مکمل جهت بالا بردن کارایی بیماران سکته­ای قرار گیرد.