تاثیر تمرینات ورزشی بر امنتین-1 و واسپین: مقایسه تمرینات استقامتی تداومی، مقاومتی دایره ای و اینتروال شدید در مردان جوان چاق

Abstract

مقدمه و اهداف امنتین-1 و واسپین آدیپوکاین­هایی هستند که با بسیاری از عوامل خطرزای متابولیکی مرتبط هستند. هدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه اثرات تمرینات استقامتی تداومی، مقاومتی دایره­ای و تناوبی شدید بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 و واسپین مردان چاق بود. مواد و روش ­ها 44 مرد جوان چاق به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند و به طور تصادفی در گروه تمرینات استقامتی تداومی (11=n)، تمرینات اینتروال شدید (11=n) و تمرینات مقاومتی دایره­ای (11=n) قرار داده شدند. تمرینات استقامتی تداومی با شدت 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد. همچنین تمرینات تناوبی شدید در شش وهله­ی 3 دقیقه­ای دویدن با شدت 90 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد، در حالی که تمرینات مقاومتی دایره­ای در 11 ایستگاه مقاومتی با شدت 20 درصد از یک تکرار بیشینه به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. نمونه­گیری خون قبل و بعد از دوره تمرینات انجام شد و سطوح امنتین-1 و واسپین در پلاسما اندازه­گیری شد. جهت مقایسه بین گروه‌ها از آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه­گیری­های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ­ها نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه تمرینات تداومی استقامتی، تمرینات مقاومتی دایره­ای و تمرینات اینتروال شدید در امنتین و واسپین وجود ندارد (05/0˃P). با این وجود، امنیتن-1 به طور معناداری در گروه تمرینات مقاومتی دایره­ای (002/0=P) و اینتروال شدید (011/0=P) نسبت به کنترل افزایش یافت. همچنین واسپین به طور معناداری در گروه تمرینات مقاومتی دایره­ای نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (029/0=P). نتیجه ­گیری در نهایت می­توان گفت هیچ­کدام از تمرینات اینتروال شدید، استقامتی ممتد و مقاومتی دایره­ای در بهبود امنیتن و واسپین ارجحیت ندارد، اگرچه آنها می­توانند سطوح هورمون­های مذکور را بعد از 12 هفته بهبود بخشند.