تاثیر استفاده از ارتز ضد اسپاستیک بر کاهش اسپاستی سیتی در کودکان دی پلژی اسپاستیک

Abstract

مقدمه و اهداف فلج مغزی یک ناهنجاری غیرپیشرونده در مغز است و فلج اسپاستیک شایعترین نوع می باشد که نقایص حرکتی و وضعیتی در رشد کودک ایجاد می کند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ارتز ضد اسپاستیک بر میزان کاهش اسپاستی سیتی در کودکان مبتلا به دی پلژی اسپاستیک 2تا 5 سال شهر تهران بود. مواد و روش ها در این مطالعه 20 کودک مبتلا به دی پلژی اسپاستیک بین سنین 2 تا 5 سال، مراجعه کننده به مراکز توانبخشی شهر تهران به طورتصادفی در دو گروه ده نفره قرار گرفتند. تمام کودکان ابتدا توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب وسپس توسط کاردرمان با تجربه ونا آشنا به روند پژوهش معاینه شدند در گروه آزمون با استفاده از مداخلات درمانی وضعیت دهی (Positioning) و درمان عصبی رشدی Neurodevelopment Treatment (NDT) و در گروه کنترل فقط با استفاده از NDT تحت درمان قرار گرفتند. از مقیاس اصلاح شده آشوورث و بازتاب رفلکس H و نسبت H/M در اندام تحتانی برای ارزیابی میزان اسپاستی سیته قبل از مداخله استفاده گردید. مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی آزمایشی پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون های کلموگروف اسمیرنف جهت بررسی نرمال بودن داده ها، مربع کای جهت بررسی تاثیر متغییر های زمینه ای، t زوجی و مستقل و احتمال، تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نتایج این مطالعه تفاوت معناداری را بین دو گروه نشان داد که میانگین نمرات پس آزمون میزان اسپاستی سیتی گروه آزمون به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (003/0= p). بحث و نتیجه گیری استفاده از این ارتز ضد اسپاستیک قبل از شروع تمرینات توانبخشی برای کودکان دی پلژی اسپاستیک پیشنهاد می گردد.