تاثیر فعالیت های موسیقایی بر مشارکت پذیری کودکان اتیستیک 12-6 سال شهرستان تهران در فعالیت های رسمی و غیر رسمی

Abstract

مقدمه و اهداف اتیسم یک اختلال تکاملی است که با تاخیر در مهارت های ارتباطی ،تعاملات اجتماعی،مشارکت پذیری و نیز علائم رفتاری مانند رفتارهای تکراری و کلیشه ای مشخص می شود. مهمترین اهداف کاردرمانی در رابطه با کودکان اتیستیک بهبود روابط کلامی و غیر کلامی و مهارتهای اجتماعی آنها است که متعاقب آن مشارکت پذیری کودک در محیط های گوناگون افزایش یافته و کودک به استقلال عملکردی بیشتری دست می یابد. علاوه بر مداخلات کاردرمانی یکی دیگراز راه هایی که بسیار موثر است و باعث تسهیل این مهارتها می شود موسیقی درمانی است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر فعالیت های موسیقایی بر مشارکت پذیری و ترجیح کودکان اتیستیک می باشد. مواد و روش ها این پژوهش بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی انجام گردیده است . نمونه مورد بررسی شامل20 بیمار با اختلال اتیسم و عدم حضور سایر اختلالات همراه در محدوده ی سنی6 تا 12 سال با بهره هوشی 50-70 و جنسیت مذکر می باشد که از بین دانش آموزان مدارس اتیسم شهرستان تهران انتخاب شدند و به روش تصادفی ساده در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. سپس به مدت 24 جلسه در فعالیت های موسیقایی شرکت داده شدند. برای سنجش مشارکت پذیری این کودکان از ارزیابی مشارکت پذیری و ترجیح فعالیت ها استفاده گردید. داده ها با استفاده از برنامه SPSS17 و با روش آماری آزمون T مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها یافته ها نشان داد که میانگین نمرات بدست آمده از مشارکت پذیری در فعالیت های رسمی و غیر رسمی کودکان اتیستیک قبل و بعد از فعالیت های موسیقایی به جز در حیطه ی ترجیح فعالیت های غیر رسمی تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه گیری این مطالعه نشان داد که مشارکت پذیری کودکان اتیستیک در فعالیت های رسمی و غیر رسمی با حضور در فعالیت های موسیقایی تغییر معناداری نداشته است به جز در حیطه ی ترجیح فعالیت های غیر رسمی که بطور معناداری پس از شرکت در جلسات افزایش یافت.