اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گروهی بر شادکامی و کیفیت زندگی نوجوانان بد سرپرست در مشهد

Abstract

مقدمه <br/>کاهش شادکامی و حس ناخشنودی از مسائل مهمی است که در میان نوجوانان بد سرپرست شایع تر و برکیفیت زندگی آنان موثر است. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر واقعیت درمانی گروهی که رویکردی برای پایش و کنترل رفتار، پذیرش مسئولیت و انجام انتخاب های مناسب است، بر افزایش شادکامی و بهبود کیفیت زندگی نوجوانان بد سرپرست پرداخته است. <br/>روش کار <br/>در این مطالعه مداخله ای 40 نفر از جمعیت نوجوانان پسر بد سرپرست تحت پوشش بهزیستی مشهد در سال 1390 با روش نمونه گیری مبتنی برهدف وارد مطالعه شدند و به روش تصادفی ساده در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. به نوجوانان در گروه مداخله 12جلسه آموزش گروهی واقعیت درمانی، ارائه شد. دو گروه قبل و پس از<span style="text-decoration: line-through;"> زمان</span> مداخله به پرسشنامه های شادکامی آکسفورد و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های کای اسکوار و تی تحلیل شد. <br/>نتایج <br/>سطح تحصیلات، میانگین سن و میانگین نمره ی آزمون ها قبل از مداخله در دو گروه تفاوت معنادار نداشت (05/0p<). پس از مداخله تفاوت معناداری در میانگین نمره ی آزمون کیفیت زندگی و میانگین نمره ی آزمون شادکامی در گروه مداخله و کنترل مشاهده شد (به ترتیب 1/84 در برابر 3/63 و 1/35 در برابر 8/19، 05/0p<). <br/>نتیجه گیری <br/>واقعیت درمانی گروهی در بهبود کیفیت زندگی، افزایش شادکامی و رضایت از زندگی نوجوانان بد سرپرست موثر می باشد. محیط محترمانه، ابراز احساسات و درک همدلانه در گروه درمانی در افزایش شادکامی و بهبود کیفیت زندگی اثرگذار است.