اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان‌شناختی زنان نابارور

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> ناباروری، آسیب‌های روان‌شناختی و هیجانی فراوانی برای زنان نابارو ایجاد می‌کند که ضروری است با بکارگیری درمان‌های روان‌شناختی مناسب نسبت به کاهش این آسیب‌ها اقدام شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان‌شناختی زنان نابارور انجام گرفت. <strong>روش کار:</strong> پژوهش حاضر نیمه­آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان نابارور شهر تهران در سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 زن نابارور با روش نمونه‌گیری داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه­های آزمایش و گواه گمارده شدند (15 زن در گروه آزمایش و 15 زن در گروه گواه). گروه آزمایش کیفیت زندگی درمانی (فریش، 2006) را طی دو ماه در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی زناشویی (پاینز، 1996) و پرسشنامه پریشانی روان‌شناختی (کسلر و همکاران، 2002) بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. <strong>نتایج:</strong> نتایج نشان داد که کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان‌شناختی زنان نابارور تأثیر معنادار داشته(001/0 p<) و توانسته منجر به کاهش فرسودگی زناشویی و پریشانی روان‌شناختی زنان نابارور شود. <strong>نتیجه گیری:</strong> یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که کیفیت زندگی درمانی با بهره‌گیری از فنونی همانند توجه به ارزش‌ها و زندگی معنوی، بهداشت و سلامت جسمی، بازی و تفریح، عشق و بهبود رابطه با دوستان، فرزندان، اقوام و بستگان و همسر می‌تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش فرسودگی زناشویی و پریشانی روان‌شناختی زنان نابارور مورد استفاده قرار گیرد.