خودتنظیمی و ارتباط آن با برخی از مفاهیم آموزشی

Abstract

پژوهش‌های بسیاری به منظور شناسایی فرایندهای مؤثر بر پیشرفت تحصیلی^{^[1]} دانش‌آموزان انجام شده است. بر اساس این پژوهش‌ها، می‌توان گفت خودتنظیمی^{^[2]} باعث ایجاد انگیزه و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان می‌شود. با استفاده از این شیوه دانش‌آموزان عادت‌های یادگیری بهتری برای خود ایجاد و مهارت‌های مطالعۀ خود را تقویت می‌کنند (ولترز، 2011)^{^[3]}. آنها همچنین می‌توانند راهبردهای یادگیری^{^[4]} را برای افزایش پیامدهای تحصیلی به کار گیرند و بر عملکرد خود نظارت کنند (هریس، فریدلندر، سدلر، فریزل و گراهام، 2005)^{^[5]}، و پیشرفت تحصیلی خود را ارزیابی کنند (دبروین، تید و کمپ، 2011)^{^[6]}. این مقاله تلاش دارد تا با مروری بر پژوهش‌های انجام‌شده، به تعریف خودتنظیمی و ارتباط آن با عوامل مؤثر از رویکردهای مختلف بپردازد. در این مقاله مؤلفه‌های خودتنظیمی، ارتباط آن با معیار عملکرد و خودکارآمدی بررسی شده است و همچنین نگاهی به چگونگی ارتباط خودتنظیمی با مفاهیمی مانند هوش، موقعیت اجتماعی- اقتصادی، و جنسیت دارد. سرانجام، تلاش شده است تا راهبردها و رهنمودهایی برای آموزش این مفهوم ارائه شود.<br /> <br /> <br clear="all" /><br /> <br /> ^{^[1]} Academic Achievement<br /> <br /> <br /> <br /> ^{^[2]} Self-Regulated learning<br /> <br /> <br /> <br /> ^{^[3]} Wolters<br /> <br /> <br /> <br /> ^{^[4]} Learning Strategies<br /> <br /> <br /> <br /> ^{^[5]} Harris, Friedlander, Saddler, Frizzelle & Graham<br /> <br /> <br /> <br /> ^{^[6]} De Bruin,Thiede, & Camp<br />