فرگه ویتگنشتاین و استدلال زبان خصوصی

Abstract

<em>یکی از مهم‌ترین موضوع‌هایی که ویتگنشتاین در پژوهش‌های فلسفی بدان پرداخته است، مسئلة زبان خصوصی است. بنا بر نظر وی کاربر زبان از آن جهت که کاربر زبان است، نمی‌تواند اندیشه‌ها، احساس‌ها و عواطف خود را به زبانی یکسره خصوصی و فردی بیان کند. واژه‌ها و جمله‌ها معنایی خصوصی ندارند. برهان زبان خصوصی ویتگنشتاین بر تمایز «صحیح – آنچه صحیح به نظر می‌آید»، استوار است. </em><br /> <em>از سوی دیگر فرگه در مقالة اندیشه به سود عینیت معنا استدلال می‌کند. به نظر وی در بحث از مفهوم «معنا» همواره باید تمایز اندیشه از تصور را پیش چشم داشت. تصور امری کاملاً خصوصی و ذهنی، و با تصویر ذهنی در پیوند است؛ حال آنکه اندیشه، عمومی، عینی و مرتبط با معناست.</em><br /> <em>ویتگنشتاین در صورتبندی استدلال زبان خصوصی‌اش از تلقی فرگه‌ از معنا تأثیر پذیرفته است و با این حال، از هستی‌شناسی افلاطونی فرگه بر کنار بوده است.</em><br /> <em>در این مقاله نخست مستقیماً به شرح استدلال زبان خصوصی ویتگشتاین خواهیم پرداخت و استدلال را از طریق استدلال تبعیت از قاعده، به عنوان کلید اصلی فهم استدلال زبان خصوصی، صورتبندی خواهیم کرد. در مرحلة بعد استدلال زبان خصوصی را در پرتو تبیین واقع‌گرایانه از معنا تعبیر خواهیم کرد. در گام سوم، مقاله به شرح برداشت واقع‌گرایانة فرگه از معنا می‌پردازد. در نهایت، استدلال زبان خصوصی ویتگنشتاین را با قرائت فرگه‌ای از معنا مقایسه خواهیم کرد. </em>