نیگل و عینیت ارزش های اخلاقی

Abstract

<em>در اخلاق تحلیلی معاصر نظریه‌های مختلفی در باب عینیت ارزش‌های اخلاقی مطرح است که یک دسته از آن‌ها نظریه‌های قائل به عقل عملی‌اند. این نظریه‌ها در عین اینکه تأکید بر انفصال اخلاق از علم دارند، در عین حال، برای اخلاق عینیتی را اثبات می‌کنند که ریشه در عقل عملی دارد. روایت‌های متأخر این رویکرد را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: یک. روایت‌هایی که با هابز قرابت دارند و دو. روایت‌هایی که اجمالاً کانتی‌اند. دیدگاه اخلاقی توماس نیگل جزء روایت‌های کانتی تلقی می‌شود. نیگل سعی دارد تا برای نوع‌دوستی به عنوان عنصر مشترک اخلاق عقلانیتی را اثبات کند که مدعی است مبتنی بر عقل عملی است. بر این اساس می‌توان ادله‌ای اخلاقی داشت که دارای عمومیت و تعمیم‌پذیری است و بستگی به امیال و خواسته‌های خاص افراد ندارد. نیگل مدعی است این عمومیت و تعمیم‌پذیری ادلۀ اخلاقی را می‌توان حتی به لحاظ صوری در استدلال‌های فارغ از فاعل مشاهده کرد. این ادله تعمیم‌پذیر و عام در اخلاق، همان طور که نیگل اشاره دارد، حکایت از ارزش‌های عینی و مشترک میان انسان‌ها دارند. اینکه دیدگاه نیگل تا چه حد متمایز از دیدگاه کانت در این خصوص است، موضوعی است که در این مقاله بررسی و تحلیل می‌شود. </em>