تأثیر تقابل فرد و ساختار بر راهبردهای تصمیم‏ گیری پرونده هسته‏ ای ایران؛ مطالعه موردی گفتمان نواصول‏گرایی

Abstract

عوامل تأثیرگذار و میزان تأثیرشان در رویکرد هسته ‏ای ایران در دوره ‏های مختلف، متعدد و دارای تفاوت‏های اساسی بوده‏ است. اما با‌این‌حال دو متغیر فرد و ساختار همواره و در همه دوره‏ ها تأثیر اجتناب‏ ناپذیری بر رویکردهای ایران داشته ‏اند، چرا که نوع ارتباط‏ بین این دو می‏ توانست زمینه تشدید و یا تسهیل شرایط برای حل این منازعه را فراهم ‏آورد. در همین راستا نشانه ‏های رفتاری، کلامی و کنشی گفتمان نواصول‏گرایی حاکی از تقابل این دو متغیر در مناقشه هسته ‏ای بوده است. از‌این‌رو بر‌اساس مفروض تقابل بین دو متغیر فرد و ساختار، این سؤال مطرح می ‏شود که در گفتمان نواصول‏گرایی چه تأثیری بر راهبردهای تصمیم ‏گیری پرونده هسته‏ ای داشته است؟ یافته‏ های پژوهش با بهره‏ گیری از مدل روزنا و مبتنی‌بر روش توصیفی - تحلیلی نشان می‏دهد تقابل بین این دو متغیر؛ باعث به حاشیه رفتن تحلیل هزینه - فایده و در نتیجه اولویت تصمیم ‏گیری براساس راهبردهای روان‌شناختی - ارزشی شده است.