تحلیل اقتصادی احداث مزرعه انرژی جزر و مدی در سواحل جنوبی کشور

Abstract

پرداخت یارانه در بخش انرژی و نیز ثبات قیمت حامل های انرژی برای سالیان متمادی سبب شده است که کشور ایران در کنار رشد بی رویه مصرف انرژی، وابستگی زیادی به سوخت های فسیلی پیدا کند. همین امر موجب شده است تا دولت رویکرد خود را به سوی اصلاح نظام یارانه حامل ها و نیز سرمایه گذاری در بخش انرژی های سبز تغییر دهد. یکی از انواع انرژی های تجدیدپذیری که در سال های اخیر مورد توجه واقع شده است، انرژی حاصل از جریان های جزرومدی است. مقاله حاضر قصد دارد رقابت‌پذیری این نوع از انرژی در قیاس با انواع دیگر انرژی‌ها در سواحل جنوبی ایران، مورد بررسی قرار داده و میزان سرمایه‌گذاری لازم مشخص کند. برای این منظور، بر اساس مطالعات پیشین سه محدوده تنگه خوران، جزیره هنگام و تنب بزرگ شناسایی و مورد بررسی اولیه قرار گرفت. در این بین دو محدوده هنگام و تنب بزرگ دارای شرایط فنی مناسب تری جهت احداث مزارع انرژی تشخیص داده شدند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که هزینه تراز شده انرژی برای این دو محدوده به ترتیب، 182.253 و 221.507 پوند بر مگاوات ساعت می‌باشد. با توجه به نرخ‌ خرید تضمینی، دوره بازگشت سرمایه برای هر یک از این دو محدوده به ترتیب 18.77 و 23.79 سال می‌باشد.