تحلیل عاملی استـراتژی‌های خـودرهبری و رابطه آن‌ها با عملکرد تحصیلی دانشجویان(مورد: دانشجویان دانشکده علوم و ادبیات دانشگاه بیرجند)

Abstract

پژوهش حاضر با هدف مدل‌یابی عاملی استراتژی‌های خودرهبری و رابطه آن با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشکده‌های علوم و ادبیات دانشگاه بیرجند انجام شده است. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده که با استفاده از فرمول نمونه‌گیری کوکران، حجم نمونه به تعداد351 نفر از دانشجویان تعیین و روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با اختصاص متناسب برای انتخاب نمونه استفاده شد. در این پژوهش، از پرسشنامه خودرهبری نک و هاگتون(2002) با پایایی (80/0=α) استفاده شد. تحلیل عاملی اکتشافی به روش مؤلفه‌های اصلی (PC) نشان داد، دانشجویان شش استراتژی خودرهبری، شامل: تمرکز بر پاداش‌های طبیعی و هدف‌گذاری شخصی(66/0=α)، تجسم عملکرد موفق (59/0=α)، خودتنبیهی(56/0=α)، خودگفتگویی(73/0=α)، خودراهنمایی(69/0=α) و خودپاداش‌دهی (71/0=α) را استفاده می‌کنند. تحلیل همبستگی نیز نشان داد، میان به‌کارگیری استراتژی‌های خودرهبری و عملکرد تحصیلی دانشجویان رابطه مثبت(25/r=0) و معنی‌داری وجود دارد(0.01p<). نتایج رگرسیون همزمان نشان داد از میان استراتژی های خودرهبری، خودگفتگویی(20(β=، خودپاداش‌‌دهی(21(β= و خودتنبیهی(33(β= با عملکرد تحصیلی دانشجویان همبستگی چندگانه معنی‌داری داشته است.