اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان و آموزش کمک‌خواهی بر پایستگی تحصیلی دانش‌آموزان اهمال‌کار مدارس غیرانتفاعی

Abstract

این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان و آموزش کمک‌خواهی بر پایستگی تحصیلی دانش‌آموزان اهمال‌کار مدارس غیرانتفاعی انجام شده است. روش پژوهش ازنوع نیمه‌آزمایشی با اجرای پیش‌آزمون-پس‌آزمون و با گروه آزمایش و کنترل بوده است. جامعة آماری پژوهش حاضر شامل دانش‌آموزان اهمال‌کار مدارس غیرانتفاعی پسرانة شاخة نظری پایة یازدهم ناحیة یک شهر رشت در سال تحصیلی 97-98 بوده که از بین آنها تعداد 60 نفر به‌صورت تصادفی انتخاب و به‌صورت تصادفی به 3 گروه (2 گروه آزمایش و 1 گروه کنترل) تقسیم شدند. در این پژوهش دانش‌آموزانی اهمال‌کار شناخته شدند که در پرسشنامة سولومون و راث بلوم (2013) نمرة بیشتر از خط برش (81) کسب کرده بودند. پرسشنامه پایستگی تحصیلی دهقانی‌زاده و حسین‌چاری (1391) را همة آزمودنی‌های سه گروه در مرحلة پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. سپس یکی از گروه‌های آزمایش به‌ مدت 12 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت مداخله آموزشی راهبرد یادگیری کمک‌خواهی و گروه آزمایش دیگر نیز به مدت 15 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت مداخله آموزشی راهبرد یادگیری خودگردان قرار گرفتند؛ در‌حالی‌که در طول این مدت گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‌ای را دریافت نکردند. داده‌ها با استفاده از آزمون آمار استنباطی تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی ال.اس.دی تحلیل شدند. نتایج نشان‌ داد آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان و کمک‌خواهی، سبب افزایش پایستگی تحصیلی دانش‌آموزان اهمال‌کار شده است. از طرفی، نتایج مقایسة زوجی نشان داد بین میانگین‌های پایستگی تحصیلی دو گروه آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان و آموزش کمک‌خواهی تفاوت معناداری وجود ندارد. بین میانگین‌های پایستگی تحصیلی دوگروه آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان و گروه کنترل و همچنین بین میانگین‌های پایستگی تحصیلی دوگروه آموزش راهبردهای یادگیری کمک‌خواهی و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود دارد؛ بنابراین می‌توان نتیجه‌ گرفت برای کاهش و از بین بردن اهمال‌کاری دانش‌آموزان، استفاده از آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان و کمک‌خواهی مفید و مؤثر است.