بهسازی نظام تصمیم گیری در آموزش وپرورش از دیدگاه اعضای هیئت علمی دانشکده های علوم تربیتی دانشگاه های تهران و مدیران و کارشناسان ستادی وزارت آموزش وپرورش

Abstract

مقاله حاضر براساس نتایج پژوهشی ارائه می شود که به سفارش پژوهشگاه مطالعات آموزش وپرورش (پژوهشکده تعلیم و تربیت) و در سال 1383 انجام شده است. در این پژوهش نظام تصمیم گیری آموزش وپرورش براساس عوامل برون سیستمی و درون سیستمی مورد پژوهش و مطالعه قرار گرفته است. بر این اساس نظام تصمیم گیری آموزش وپرورش مشتمل بر پنج عامل محیطی (فراسیستمی)، ساختارتصمیم گیری، فرآیند تصمیم گیری، اجرای تصمیم و ارزشیابی و بازخورد در نظر گرفته شده است. اطلاعات این طرح با بهره گیری از پرسشنامه و در جامعه آماری دو گروه از اعضای هیئت علمی دانشکده های علوم تربیتی دانشگاه های تهران (شهید بهشتی، تهران، تربیت معلم، علامه طباطبائی و الزهراء) و اعضای هیئت علمی، مدیران و کارشناسان ستادی وزارت آموزش وپرورش گردآوری شده است. بر اساس یافته های پژوهش از نظر نمونه های تحقیق، نظام تصمیم گیری آموزش وپرورش به طور کلی دارای نواقص و کاستی های متعددی است. با وجود این بیشترین مشکلات و نواقص در زمینة عوامل ساختاری نظام تصمیم گیری و کمترین مشکلات دربارة عوامل اجرایی بوده است. در ضمن نمونه های تحقیق به طور کلی، تمرکززدایی از نظام تصمیم گیری آموزش وپرورش را ضروری و استقرار نظام تصمیم گیری نیمه متمرکز را توصیه کرده اند.