تأثیر روش درمانجو مداری راجرز بر تاب آوری دانش آموزان

Abstract

هدف از این پژوهش تعیین تأثیر روش درمانجو مدار راجرز بر تاب آوری دانش آموزان دورۀ متوسطۀ دوم شهر تهران بود. جامعۀ آماری پژوهش کلیۀ دانش آموزان پسر دورۀ متوسطۀ دوم مدارس دولتی شهر تهران در سال 94-1393 و نمونۀ پژوهش شامل 240 نفر از این دانش آموزان بود که از میان مدارس به روش نمونه گیری دو مرحله ای انتخاب و همتاسازی شدند. سپس به صورت تصادفی 40 نفر از دانش آموزانی که تاب آوری آن ها پایین تر از میانگین بود به طور تصادفی از دو مدرسه انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند (برای هر گروه 20 نفر). جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامۀ تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) که دارای 25 سؤال 5 گزینه ای و روش درمانجو مداری راجرز طی 8 جلسه، 90 دقیقه ای اجرا شد. این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و مرحلۀ پیگیری بود. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون کوواریانس) استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان تاب آوری دانش آموزانی که روش درمانجو مدار راجرز را دریافت کرده اند به طور معنادار بالاتر از میزان تاب آوری دانش آموزانی است که روش درمانجو مدار راجرز را دریافت نکرده اند. این روش در افزایش میزان تاب آوری دانش آموزان مؤثر و در طول زمان از پایداری مناسبی برخوردار است. روش درمانجومدار راجرز، همانند یک سپر بلا، افرادِ در معرض خطر را در برابر آثار سوء مواجهه با عوامل خطر محافظت می کند و سبب افزایش تاب آوری آن ها می شود.