نقش واسطه‌ای خودتوسعه‌ای در رابطه رهبری تحول‌آفرین و چابکی سرمایه انسانی

Abstract

پژوهش حاضر باهدف تبیین نقش واسطه‌ای خودتوسعه‌ای در رابطۀ رهبری تحول‌آفرین و چابکی سرمایۀ انسانی انجام شده است. روش پژوهش، توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری بوده است. جامعۀ پژوهش شامل کلیه معلمان مدارس ابتدایی منطقه یک شهر تهران به تعداد 640 نفر بوده که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای با اختصاص متناسب، 224 نفر از آنان انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه رهبری تحول‌آفرین باس و آلیو (2000)، خودتوسعه‌ای ابیلی و مزاری (1393) و چابکی سرمایۀ انسانی شریهای (2008) به‌ترتیب با پایایی 94/0، 92/0 و 90/0 استفاده شده است که روایی محتوای آنها نیز بررسی و تأیید شد. بررسی وضعیت متغیرها نشان داد، رهبری تحول‌آفرین ( 45/4)، خودتوسعه‌ای (20/4) و چابکی سرمایۀ انسانی (85/3) بالاتر از حد متوسط بوده است. مدل معادلات ساختاری نیز با شاخص‌های برازش مدل تأیید شد؛ براین‌اساس، رهبری تحول‌آفرین به‌طور مستقیم بر خودتوسعه‌ای (23/0=γ) و با میانجی‌گری خودتوسعه‌ای بر چابکی سرمایۀ انسانی (08/0=β) تأثیر داشته است. همچنین خودتوسعه‌ای به‌طور مستقیم بر چابکی سرمایۀ انسانی (33/0=β) تأثیرگذار بوده است. درنهایت اینکه، رهبری تحول‌آفرین به‌طور مستقیم بر چابکی سرمایۀ انسانی تأثیرگذار نبوده است.