اثربخشی آموزش مهارت بین فردی در افزایش خود کنترلی در بین مراجعین به مرکز مشاوره پیشگیری از اعتیاد نیروی انتظامی شهر بوشهر

Abstract

این پژوهش به بررسی اثربخشی آموزش مهارت بین فردی بر افزایش خودکنترلی در بین مراجعین به مرکز مشاوره نیروی انتظامی شهر بوشهر پرداخته است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از یک طرح پیش آزمون و پس آزمون بوده است روش نمونه گیری با استفاده از نمونه گیری در دسترس می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه مراجعین به مرکز مشاوره نیروی انتظامی هستند در این پژوهش برای قرار دادن افراد در گروه آزمایشی و کنترل از گمارش تصادفی است. که هر گروه 15 نفر می باشد آموزش مهارتهای بین فردی به مدت 10جلسه 90 دقیقه ای اجرا گردد. ابزار مورد استفاده شده پکیچ مهارت بین فردی و پرسشنامه خودکنترلی(SCS) ذاکرمن مقیاس هیجان خواهی SSS (Seeking Scale Sensation) بوده است.نتایج: در بخش توصیفی از جدول فراوانی، میانگین، انحراف معیار و نمودار استفاده ‌شده است و در بخش استنباطی از تحلیل کوواریانس تک متغیره (آنکوا ) و تحلیل کوواریانس چند متغیره(مانکوا) استفاده‌شده است. نتایج آزمون لون نشان داد که فرض برابری خطای واریانس در در متغیر خودکنترلی (78/0=sig، 08/0=F) تائید می‌گردد آموزش مهارت بین فردی تأثیر می‌پذیرند (436/0= Partial η2، 001/0 > P، 65/9 F =). ضریب اتا نشان می‌دهد که 6/43 درصد واریانس متغیرهای وابسته خودکنترلی توسط آموزش مهارت بین فردی قابل تبیین است. نتایج نشان داد پس از تعدیل اثر پیش‌آزمون، رابطه معنای داری بین آموزش مهارت بین فردی بر خودکنترلی وجود دارد. ضرایب اتا نشان می‌دهد که 1/31 درصد واریانس خودکنترلی توسط آموزش مهارت بین فردی تبیین می‌گردد. تاثیر آموزش مهارت بین فردی بر خودکنترلی معنی‌دار بود. ضریب اتا نشان می‌دهد که 8/34 درصد واریانس خودکنترلی توسط آموزش مهارت بین فردی تبیین می‌گردد.