بررسی سازگاری و پایداری ارقام منوژرم چغندرقند با استفاده از روش های ناپارامتری

Abstract

توسعه و گسترش ژنوتیپ هایی که دارای سازگاری بالایی به دامنه های وسیعی از محیط ها باشند، یکی از مهم ترین اهداف اصلاح نباتات در<br />به نژادی گیاهان است. در این تحقیق، اثر متقابل ژنوتیپ × محیط و پایداری واریته ها از نظر صفات مختلف در چهار رقم منوژرم چغندر قند، شامل<br />شیرین، زرقان، لاتیتیا و هیبرید 7112 در پنج منطقه مهم حوزه چغندر کاری کارخانه قند بیستون شامل کنگاور، صحنه، دینور، چم چمال و روانسر<br />در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به مدت سه سال ) 1387 - 1385 ( مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که<br />اثرات اصلی ژنوتیپ، محیط و اثر متقابل ژنوتیپ × محیط برای صفات عملکرد ریشه، عیارقند و عملکرد شکر معنی دار شد. بر مبنای آماره های<br />NPi (، هیبرید 7112 برای صفات عملکرد ریشه و عملکرد شکر، پایدارترین و رقم لاتیتیا ناپایدارترین<br />NPi ( و 4)<br />1 ،)Si )<br />6 ،)Si )<br />3 ،)Si )<br />2 ،)Si )<br />ناپارامتری 1)<br />ژنوتیپ بود. بر مبنای این پارامترها ژنوتیپ لاتیتیا ناپایدارترین رقم بود اما بالاترین میانگین عملکرد را داشت. از طرفی برای صفت عیار قند، ژنوتیپ<br />لاتیتیا پایدارترین رقم با عملکرد بالا بود.