مشکل محاسبه در فایده‌گرایی: نقد و بررسی نظریه جی.جی.سی اسمارت

Abstract

فلسفه‌ی اخلاق شامل سه حوزه­ی فرااخلاق، اخلاق هنجاری و اخلاق کاربردی است. فایده‌گرایی یکی از دیدگاه­های مهم مطرح در حوزه­ی اخلاق هنجاری است که معیار درستی اعمال انسان را بر سود و زیان پیامدهای آن و یا به عبارتی بر میزان خوشبختی­ ایجاد شده برای همه­ی افرادی که تحت تأثیر آن فعل قرار دارند، مبتنی می­سازد. فایده­گران خود به دو گروه عمل‌محور و قاعده‌محور تقسیم می­شوند. دسته­ی نخست به میزان خیر یا خوشبختی­ای که هر عمل در یک موقعیت خاص ایجاد می­کند توجه کرده و گروه دیگر به میزان خیر یا خوشبختی که یک اصل یا قاعده به همراه دارد نظر دارند. جی.جی.سی اسمارت یک پراگماتیست و حامی فایده­گرایی عمل­‌محور است. در این نوشتار کوشیده­ایم که پس از بیان اصول مورد قبول فایده­گرایان برخی از اشکالات مطرح شده به مسأله محاسبه­ی پیامدهای اعمال را مورد بررسی قرار داده و پاسخ­های ارائه شده از سوی اسمارت به آنها را بیان کنیم. اسمارت برای پاسخگویی به این انتقادات به جای محاسبه­ی پیامدها از مقایسه­ی دو «وضعیت کلی» سخن به میان می­آورد و با این کار صورت مسأله را پاک می­کند. وی می­کوشد تا با تمایز میان دو نوع محاسبه یعنی محاسبه­ی پیامدهای یک عمل و ارزیابی و محاسبه­ی اعمال ممکن پیش­رو و همچنین با توسل به مثال «امواج آبگیر» و نیز توسل به «قواعد سرانگشتی» برای مواردی که ضرورت توسل به قواعد احساس می­شود، به کلیه­ی انتقادات وارد شده بر محاسبه در فایده­گرایی پاسخ دهد.