زمان اندیشی دورنی از دیدگاه هوسرل

Abstract

پدیدارشناسی زمان می کوشد تا تبیین کند که چگونه زمان آگاهی درونی ساخته م یشود. در<br />حقیقت پدیدارشناسی آگاهی از زمان ساختار ماهوی آگاهی را بررسی می کند. ساختاری که به ما<br />اجازه م یدهد تا عین زما نمند را در لحظات گوناگو ناش یکسان و واحد درک کنیم. در رویکرد<br />پدیدارشناسانه، زمان دیگر مقدار حرکت، یا خصلت های روان شناسانه نفس و حتی پیش فرض های<br />استعلائی شناخت نیست. در واقع هوسرل بر اساس دیدگاه پدیدارشناختی خود سه سطح از زمان را<br />بررسی می کند. 1. زمان کیهانی یا زمان عینی 2. زمان ذهنی و شخصی 3. آگاهی از زمان درونی.<br />. تجربه ی ما درباره ی اعیان زمان مند ساختاری سه وجهی دارد که عبارتند از: 1. پیش یازی 2<br />نگهداشت و 3. انطباع اولیه. پیش یازی فرآیندی است که به وسیل هی آن انتظارات شکل م یگیرند در<br />حالی که این انتظارت بی درنگ با آن چیزی که در انطباع اولیه ی تجربه م یشود ارتباط پیدا<br />می کنند. نگهداشت فرآیندی است که به وسیله ی آن چیزی که به عنوان اکنون تجربه م یشود در<br />آگاهی باقی م یماند و به عقب فروکش م یکند. انطباع اولیه ی سازه آگاهی است که معطوف به<br />مرحله ی کنونی عین است. انطباع اولیه را نم یتوان مستقل از افق زمانی آن در نظر گرفت. بنابراین<br />طبق پدیدارشناسی هر تجربه ای متضمن یک افق زمانی است که آگاهی ما درباره ی اعیان در بستر<br />این افق ها تحقق می یابد. این مقاله سعی می کند دیدگاه هوسرل دربار هی زمان آگاهی را بیان کند.