اثر محلول پاشی روی و منگنز بر عملکرد و اجزائ عملکرد دو هیبرید ذرت در شرایط تنش خشکی

Abstract

<strong>به منظور بررسی اثر محلول‌پاشی روی و منگنز بر عملکرد و اجزای عملکرد دو هیبرید ذرت تحت تنش خشکی در مراحل رشد رویشی و زایشی، این تحقیق به صورت فاکتوریل اسپیلت پلات در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعة پژوهشی دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال 87 انجام گرفت. فاکتور اصلی شامل ترکیب دو عامل آبیاری</strong><strong> با</strong><strong> سطوح (آبیاری کامل، یک‌بار قطع آبیاری در مرحله رویشی، یک‌بار قطع آبیاری در مرحله زایشی</strong><strong> (</strong><strong>و محلول پاشی </strong><strong>)</strong><strong> بدون محلول‌پاشی،</strong><strong>محلول پاشی روی و محلول پاشی منگنز </strong><strong>(</strong><strong> و عامل فرعی دو هیبرید ذرت </strong><strong>)</strong><strong>سینگل کراس 301 و سینگل کراس 400</strong><strong>(</strong><strong> انتخاب شدند. درجه روز رشد تا گلدهی و تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، دوره پر شدن دانه، کارایی مصرف آب</strong><strong>آبیاری (دانه) و درصد پروتئین دانه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین سطوح آبیاری، محلول‌پاشی و هیبرید از نظر کلیه‌ی صفات اندازه گیری شده به استثناء شاخص برداشت وجود داشت.</strong><strong> تیمار بدون محلول‌پاشی و تنش کم‌آبی در مرحله رویشی، بیش ترین اثر کاهشی بر فاصله کاشت تا کاکل‌دهی، دورة پرشدن دانه، تعداد دانه در بلال و عملکرد دانه داشت.</strong><strong>میانگین مقادیر صفات ذکر شده برای تیمار محلول‌پاشی روی و آبیاری حداکثر بود. بیش ترین و کم ترین کارآیی مصرف آب آبیاری (دانه) با تنش در مرحلة زایشی معادل 44/1 و تنش در مرحلة رویشی معادل 21/1 کیلو گرم بر متر مکعب به دست آمد. بیش ترین درصد پروتئین دانه به میزان 8/9 درصد در تیمار تنش زایشی با محلول‌پاشی روی حاصل شد. </strong>