گرایش به فرزندآوری در کارکنان نیروی انتظامی تهران بزرگ و عوامل مؤثر بر آن

Abstract

مقدمه: گرایش به فرزندآوری در هر جامعه‌ای به عنوان یکی از مسائل مهم اجتماعی مطرح بوده و شناسایی و بررسی عوامل مؤثر بر آن دارای اهمیت زیادی در عرصه پژوهش‌های اجتماعی می‌باشند. از این رو این مطالعه با هدف بررسی گرایش به فرزندآوری کارکنان نیروی انتظامی تهران بزرگ و عوامل مؤثر بر آن انجام گرفته است. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی بر روی 384 نفر از کارکنان متأهل پلیس تهران در سال 1393 انجام پذیرفت. در این مطالعه افراد با استفاده از نمونه‌گیری خوشه‌ای دومرحله‌ای، انتخاب و به دو پرسشنامه فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خودساخته انتظار، نگرش و گرایش به فرزندآوری پاسخ دادند. یافته‌ها: این مطالعه شامل 384 نفر (181 نفر (47 درصد) زن و 203 نفر (53 درصد) مرد-185 نفر (48 درصد) کارکنان صفی و 199 نفر (52 درصد) ستادی) با میانگین سنی 34 سال و میانگین سابقه کاری 11 سال بود. در این مطالعه متغیرهایی چون کمتر بودن مدت‌زمان فعالیت روزانه، هم قوم بودن زن و شوهر، نوع استخدام رسمی یا پیمانی، داشتن فعالیت ستادی، افزایش انتظار و نگرش به فرزندآوری، افزایش بعد خانوار قبل از ازدواج، افزایش رتبه نظامی، سن ایدئال برای بچه‌دار شدن، تفاوت سنی کمتر با همسر، افزایش تعداد فرزند ایدئال نشان‌دهنده رابطه مثبت معنی‌دار با گرایش به فرزندآوری بودند. همچنین در این مطالعه متغیرهای جنسیت، سن، سابقه کار، رتبه تولد فرد در خانواده، سن ازدواج با گرایش به فرزندآوری رابطه نشان ندادند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، برنامه‌ریزی جهت تقویت موارد افزایش‌دهنده فرزندآوری توصیه می‌گردد. همچنین با توجه به وجود رابطه مثبت بین انتظار و نگرش بر گرایش به فرزندآوری، لزوم تقویت این دو عامل پیشنهاد می‌گردد.