بررسی روابط بیناجسمی در مجموعه‌نمایش‌های مُد از توم براون

Abstract

جسم، همچون متن، تن، بدن و رسانه، یکی از مادّه‌ها و حایل‌های گفتمانی مهم در هنر اجراست. جسم همواره با مفاهیم بدن و تن خلط شده، درصورتی که کارکرد هریک در اجرا و روایت متمایز از دیگری است. جسمْ آن ابژۀ دارای هویت در صحنه است که از اعماق فرهنگ‌ها، تاریخ، روایت‌ها، بافت‌ها و خاطرۀ فردی/ جمعی دست به معناسازی می‌زند. اجراهای نمایش مُد، اغلب با رویکردهای ساده‌ای در اجرا و روایت همراه بوده‌ است؛ اما توم براون، طراح ارشد امریکاییِ نشانِ شانل، مرز مادّه‌های گفتمانی و نحوۀ ارتباط آن‌ها در اجرا و روایت را برهم می‌زند. در اجراهای او، اجسام وضعیت‌های گفتمانی مختلفی را، چه روی صحنه و چه در وجه روایی، به‌وجود می‌آورند که هدف ما بررسی آن‌ها در سطوح تجلی صحنه‌ای است. در اجراهای او، جسم چگونه از فضا و مکان اجرای مُد، تصویر متفاوتی ارائه می‌کند؟ به‌نظر می‌رسد جسم، به‌مثابۀ حایلی گفتمانی، با دو ویژگی بی‌واسطه­گری و قلمروزدایی از قاعدۀ روایت، می­تواند ارتباط فیزیکی خود در موقعیت یا مکان را قطع کند. اجسام در چه وضعیت گفتمانی بیناجسمی‌ای در اجرای نمایش مُد، لباس‌های حاضرآماده را دچار دگردیسی می‌کنند؟ به‌نظر می‌رسد اجسام با تشکیل جسمِ مرکب در وضعیت گفتمانی چندجسمی می‌توانند لباس‌های حاضرآماده یا برش‌خورده را که روایتی از سری‌دوزی هستند، وارد نوعی پوستۀ جدید کنند.<br />