اثربخشی آموزش مثبت نگری بر حالت‌های روان‌شناختی مثبت (توانمندی‌های منش) دانش آموزان دختر دبیرستانی

Abstract

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مثبت نگری بر حالت‌های روان‌شناختی مثبت (توانمندی‌های منش) دختران نوجوان کلاس‌های دوم و سوم دبیرستان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری بود. نمونه پژوهش چهل نفر بودند که به روش تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند (هر گروه بیست نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه حالت‌های روان‌شناختی مثبت (رجایی، خوی نژاد و نسائی) بود. گروه آزمایش نه جلسه نوددقیقه‌ای (به مدت دو ماه) آموزش مثبت نگری دریافت نمود و گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس تک متغیره در مرحله پس‌آزمون و پیگیری نشان داد که آموزش مثبت نگری در افزایش حالت‌های روان‌شناختی مثبت )توکل به خدا، خوش‌بینی، خودکارآمدی، وظیفه‌شناسی، احساس کنترل، هدفمندی، امیدواری، رضایت از زندگی، زندگی معنادار، خلق مثبت و شادمانی، اجتماعی بودن، عزت‌نفس و احساس ارزشمندی، احساس‌ آرامش، قدردانی و بخشش( گروه آزمایش مؤثر بوده است.