ساختارنظام بین الملل و تغییر رفتار جمهوری اسلامی ایران (با تأکید بر سیاست هسته ای ایران)

Abstract

نوشتار حاضر به دنبال واکاوی تأثیر ساختار نظام بین الملل بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.در این راستا تأثیر این ساختار را در سه دولت سید محمد خاتمی، محمود احمدی نژاد و حسن روحانی بررسی می کند. با توجه به این که مهم‌ترین پرونده سیاست خارجی ایران در این سه دولت پرونده‌ی هسته‌ای می‌باشد لذا تمرکز اصلی بحث بر روی سیاست هسته‌ای و میزان اثرپذیری تصمیمات کلان نظام جمهوری اسلامی از ساختار نظام بین‌الملل می‌باشد.ادعای نوشتار حاضر این است که قدرت‌های بزرگ با استفاده از مکانیسم‌های بازدارنده‌ای از قبیل تهدید نظامی و تحریم‌های اقتصادی باعث شدند تا سیاست هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران به تدریج تغییر کند. درواقع تعلیق غنی سازی در دولت خاتمی در سایه‌ی تهدید نظامی، انزوای بین‌المللی ایران در دولت احمدی نژاد و امضای برجام در دولت یازدهم که به واسطه‌ی فشار تحریم‌های اقتصادی صورت گرفت، نشان دهنده‌ی اثر پذیری سیاست‌های داخلی و تصمیم کارگزاران سیاسی ایران از ساختار نظام بین‌الملل و قدرت‌های مؤثر حاضر در این ساختار بوده است.