بررسی تأثیر روان درمانگری تحلیلی کوتاه مدت با رویکرد روان شناسی خویشتن در تغییر سبک دلبستگی دانشجویانی با سبک دلبستگی ناایمن

Abstract

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر روان درمانگری تحلیلی کوتاه مدت با رویکرد روان شناسی خویشتن در تغییر سبک دلبستگی دانشجویانی با سبک دلبستگی ناایمن بود، آزمودنی های این پژوهش 20 نفر از دانشجویانی با سبک دلبستگی ناایمن از بین دانشجویان دانشگاه صنعتی بابل بودند که به مرکز مشاوره دانشگاه مراجعه نمودند، 10 نفر از این دانشجویان تشخیص سبک دلبستگی دوسوگرا و 10 نفر سبک دلبستگی اجتنابی دریافت کرده بودند، به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه سبک دلبستگی هازن و شبور استفاده شد، دانشجویان نمونه پژوهش قبل و بعد از مداخله آزمایشی (روان درمانگری تحلیلی کوتاه مدت) این پرسشنامه ها را تکمیل نمودند. داده های به دست آمده با آزمون آماری t وابسته نشان دادکه روش درمانگری تحلیلی کوتاه مدت در افزایش سبک دلبستگی ایمن و کاهش سبک اجتنابی تأثیر معنادار در حد P<0/01 داشته است اما سبک دوسوگرا تغییر معناداری نداشته است.