اثر روش تلقیح مصنوعی بر بازده تولیدمثلی میش‌های زندی تلقیح شده با اسپرم تازه و منجمد

Abstract

هدف از این مطالعه بررسی اثر روش تلقیح مصنوعی با اسپرم تازه و منجمد بر بازده تولیدمثلی میش‌های زندی بوده است. دویست و چهل رأس میش سه تا چهار ساله نژاد زندی با میانگین وزنی 55 کیلوگرم به مدت 12 روز سیدرگذاری شده و هنگام سیدربرداری 400 واحد eCG دریافت و 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح شدند. گروه‌های اول تا سوم شامل 120 رأس میش بوده که به سه گروه مساوی تقسیم شده و به ترتیب با روش‌های واژینال، لاپاراسکوپی و ترانس سرویکال با اسپرم تازه تلقیح شدند. گروه‌های چهارم تا ششم شامل 120 رأس میش بوده که به سه گروه مساوی تقسیم شده و به ترتیب با روش‌های واژینال، لاپاراسکوپی و ترانس سرویکال با اسپرم منجمد تلقیح شدند. نتایج نشان داد در هنگام استفاده از اسپرم تازه اختلافی میان بازده تولیدمثلی روش‌های تلقیح مصنوعی وجود ندارد اما در هنگام استفاده از اسپرم منجمد بالاترین بازده تولیدمثلی مربوط به روش لاپاراسکوپی بوده است (05/0>P) و پس از آن بازده تولیدمثلی روش ترانس سرویکال بالاتر از روش‌ واژینال بود (05/0>P). در نتیجه در صورت فراهم بودن شرایط برای تلقیح مصنوعی لاپاراسکوپی، این روش دارای بالاترین بازده می‌باشد ولی در صورت عدم فراهمی شرایط برای لاپاراسکوپی استفاده از روش تلقیح مصنوعی ترانس سرویکال با کمک هورمون اکسی‌توسین دارای پاسخی مناسب‌تری از روش واژینال می‌باشد.