احیاء دانش بومی برداشت سنتی آب کشاورزی (گاو چاه) در ایران، الگویی کارآفرینانه

Abstract

اگرچه در اقصی نقاط ایران با اندکی کاوش و برسی دقیق تر می توان نمونه های ناب و بارز از این دست مشاهده نمود. لذا این تحقیق سعی دارد به بررسی و معرفی یکی از جلوه های دانش بومی روستاییان فلات مرکزی ایران در استحصال آب برای کشاورزی بپردازد. مفهوم گاو چاه دلایل، ضرورت ها و به خصوص ویژگیهای دانش موجود در آن می توان به نوعی بازگو کننده فرهنگ، تمدن و دانش ایرانیان در این منطقه خشک باشد. گاو چاه حاج ابراهیم در بخش ورزنه شهرستان اصفهان به دلیل قرار گرفتن در خشک ترین قسمت این شهرستان و مواجهه همیشگی و دایمی با پدیده خشکسالی از یک طرف بیانگر نبوغ ایرانیان در گذشته و از سوی دیگر احیای مجدد آن توسط یک کشاورز (حاج ابراهیم) بیانگر نکته سنجی، سازگاری و تطابق و نوآوری به روز کشاورزان ایران در استفاده از مزیت های فرهنگی و سنتی خود در جهت توسعه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی خود و البته منطقه مورد نظر می باشد. در ادامه توجه به میراث فرهنگی سنتی و به خصوص زمینه های دانشی نهفته در آن به همراه لزوم حمایت نه الزاما مادی بلکه معنوی از احیاگران این سنن می تواند نتیجه و پیشنهاد تحقیق حاضر باشد.