فرآیند منطقه‌گرایی و تأثیر آن در استحکام ساخت درونی نظام

Abstract

استحکام ساخت درونی نظام، در تعامل با محیط راهبردیآن شکل می‌گیرد. جمهورى اسلامى ایران با آرمان‏ها و ارزش‏هاى ساختارى، هنگامى از ساختارتثبیت‌شده‌ای برخوردار مى‏گردد، که بتواند به‌عنوان بازیگری فعال در چارچوب اصول وقواعد تعریف‌شده منطقه‏اى و نظام بین‏المللى، به بازى خود استمرار و استحکام بخشد.هدفاصلی این تحقیق، تبیین چگونگی تأثیرگذاری فرآیند منطقه‌گرایی به‌عنوان یکی از مؤلفه­های سیاسی قدرت ملی، در استحکام ساخت درونی نظام ولایی جمهوری اسلامی ایراندر منطقه می‌باشد. این تحقیق برمبنای دستاورد از نوع کاربردی، برمبنای اهداف و ماهیت،از نوع پیمایشی، توصیفی و تحلیلی و برمبنای نوع داده‌های مورداستفاده از نوع آمیختهاست. فرضیه این تحقیق به این شکل بیان گردیده، چنین به نظر می‌رسد، فرآیندهای منطقه‌گراییج.ا.ایران در 4 مؤلفه‌ی هم‌افزایی جوامع اسلامی، احیاء هویت جهان اسلام، تأمین منافعملی و مقابله با پروژه شیعه هراسی، موجبات استحکام ساخت درونی نظام را در بعد سیاسیفراهم می‌آورد." جامعه آماری تحقیق حاضر را فارغ‌التحصیلان گرایش روابط بین‌المللو علوم سیاسی دانشگاه‌های مستقر در تهران به تعداد 100 نفر تشکیل می‌دهند که با استفادهاز فرمول کوکران تعداد 32 نفر به‌عنوان حجم نمونه تعیین گردیدند. نتایج حاصل از اینپژوهش، بیانگر این است که جمهورى اسلامى ایران به‌منظور تثبیت ساختارهای بنیادی نظام،باید در معادلات سیاسى‏ منطقه‏اى و در سیاست خارجى خود به‌گونه‌ای حضور فعال داشتهباشد که اجازه‏ ندهد رفتارى در همسایگى این کشور شکل گیرد که منافع ملى و ارزش‏هاى‏حیاتى آن را هدف قرار دهد. در این میان فرآیند منطقه‌گرایی، عاملی انکارناپذیر در افزایشقدرت ملی و افزایش و استحکام ساختار درونی نظام است.