«تئاتر برای توسعه» به مثابه رسانه: فرایند شکل‌گیری و ویژگی-های ارتباطی

Abstract

<em>این مقاله در چارچوب تحولات نظری ارتباطات توسعه به طرح و بررسی تی‌اف­دی</em><em><strong>[1]</strong></em><em> و ویژگی­های آن پرداخته است.</em> <em>تی­اف­دی محصول دو چرخش پارادایمی در ارتباطات توسعه از نظریات خوش­بینانه «مکتب نوسازی» به نظریات انتقادی «مکتب وابستگی» است که در چارچوب گفتمان «توسعه از نوعی دیگر» و نظریات «ارتباطات مشارکتی» شکل گرفت و در برنامه­های جدید توسعه و ارتباطات به ویژه در آمریکای لاتین جایگاه مهمی یافت. بنیان “تئاتر برای توسعه" بر تلفیق و ترکیب تؤامان دو عنصر «سرگرمی» و «آموزش» قرار دارد که با استفاده از تجارب و ظرفیت­های عمومی، تئاتر را برای ترغیب اجتماع به بیان دغدغه­ها، مشکلات و راه­حل­های ممکن و آموزش غیررسمی شهروندان در مسیر توسعه به کار می­گیرد. در این مقاله کوشش شده است که توصیف و تبیین ویژگی­ها و وجوه تمایز ارتباطی “تئاتر برای توسعه" با استفاده از رویکرد نظری پائولو فریره در آموزش و آگوستو بوال در نمایش­های کاربردی ارائه شود</em>