منافع ملی در پرتو قوانین موافقت‏ نامه‏ های دوجانبه سرمایه‏ گذاری خارجی

Abstract

از اواسط دهه هفتاد، عرصه قانون‏گذاری کشورمان شاهد تصویب تعداد قابل توجهی از قوانین موافقت‏نامه‏های تشویق و حمایت متقابل از سرمایه‏گذاری بین دولت جمهوری اسلامی ایران و دیگر دولت‏ها بوده است. به رغم تمایل کشورها به انعقاد و امضای چنین موافقت‎نامه‏هایی، به دلیل وجود چالش‏های قابل توجه برای تصویب و اجرای آنها، استقبال از این موافقت‏نامه‏ها یکسان نبوده است. چالش مورد اشاره ناشی از این نکته است که در موافقت‏نامه‏های مذکور، دو مصلحت ملی با یکدیگر روبرو می‏شوند. از یک طرف مصلحت ضرورت توسعه و پیشرفت اقتصادی و همکاری با دیگر کشورها برای نیل به این هدف و از سوی دیگر، مصلحت کنترل، حفظ و صیانت از اموال عمومی و دارائی‏های دولت و جلوگیری از تسلط بیگانه بر منافع و منابع ملی کشور. موافقت‏نامه‏های مذکور، مجال جمع بین این دو مصلحت می‏باشند.