مفهوم‌شناسی تربیتی هم‌نشینی برخی از اسمای الهی در قرآن

Abstract

تأمل در مفهوم اسمای الهی و اوصاف پروردگار از مباحث درخور توجه در حوزة تربیت اسلامی است. خداوند در <em>قرآن</em> همواره از خود با اسمای حسنی یاد کرده و طبعاً معرفت به این اسما باب جدیدی از تجلی جلوه‌های ازلی حق تعالی را در برابر انسان می‌گشاید. در اهمیت بحث از صفات و اسمای الهی همین‌بس که از دیرباز عالمان مسلمان از عارفان و فیلسوفان گرفته تا مفسران و متکلمان به این موضوع توجه ویژه‌ای کرده و آثاری را رقم زده‌اند. تأمل در آیات وحیانی <em>قرآن</em> حاکی از گونه‌های متفاوت کاربرد اسمای الله است؛ از جملة این ساختارها هم‌نشینی و تأثیر و تأثر اسمای الهی در یک‌دیگر است. امروزه بررسی واژگان و عبارت قرآنی از منظر معناشناختی و به شیوه‌های متعارف و به‌کاررفته بین معناشناسان برجسته مانند ایزوتسویکی از محورهای مهم در حوزة تحقیقات قرآن‌شناسی محسوب می‌شود؛ و بر این اساس این مقاله پژوهش و جستاری است به روش توصیفی و تحلیلی دربارة برخی اسما و صفات الهی و دریافت حکمت‌های تربیتی نهفته در چینش این اسما که به‌صورت دوگانه یا چندگانه در <em>قرآن</em> آمده است. توجه به چنین محورهایی به‌ویژه ما را در فهم و به‌کارگیری مؤلفه‌های مهم در فرایند تربیت انسان، در جایگاه جانشین خدا روی زمین، یاری خواهد کرد.<strong></strong>