ارزش‌ها و داوری‌ها، در فضای گفتمانی نظریه‌پردازی در کرسی‌های علوم انسانی

Abstract

تا پیش از نیمه دوم قرن بیستم نظام ارزش‌گذاری، نظریه و فعالیتی علمی بر مبنای اصل تحقیق‌پذیری بود و نظریه با نشان‌دادن راه اثبات فرضیه‌هایش گزاره‌های خود را معنادار می‌ساخت و از آن پس، در تطوری (تکامل) تاریخی، ارزش‌داوری، مسئله‌محوری و داوری اجماعی به ترتیب در اعتباردهی به نظریات علمی شکل گرفتند. در این پژوهش، اجلاسیه نظریه‌پردازی که در چارچوب آیین‌نامه هیئت حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره برگزار شده است را با ابزار توصیفی- تحلیلی و از منظر تحلیل گفتمان بررسی کردیم. نتایج نشان می‌دهد که پژوهشگر، طرحنامه را در چارچوب نظام ارزیابی ارزش‌داوری‌محور طراحی کرده است اما داوران با اتکا به نظام ارزیابی مسئله‌محور- اجماعی بر فقدان وقوع نوآوری و نظریه رأی داده‌اند. رویکرد پژوهشگر به ارزش فعالیت علمی با نظام گفتمانی برنامه‌محور و رویکرد داوران با نظام گفتمانی گفت‌وگویی تطبیق دارد. محور تنشی گفتمان نشان می‌دهد طراحی فعالیت پژوهشی در پارادایم مسئله‌محور، در فرایند ارزیابی اجماعی باعث همدلی می‌شود.